|
Kies uw favoriete tekstgrootte
IND: Enge witte verwende hetero-mannetjes?
—
30 november 2020
—
N
og wekelijks achtervolgen mij overdag de beelden en ‘s nachts de nachtmerries van mannen in Iran die van een hoge flat werden gegooid enkele jaren geleden. En plein publique, want beneden stond de toegestroomde menigte toe te kijken naar het ‘spektakel’, zonder dranghekken plaatsmakend voor de plaats waar de lichamen zouden belanden. De mannen die gooiden waren geautoriseerd door de overheid en de mannen die gegooid werden waren homoseksueel.
Heeft u al een beeld? De plassen bloed en de vergooide levens? De geliefde die vol afgrijzen zich zo onzichtbaar mogelijk tussen het publiek ophoudt? De familie die – hopelijk – met evenveel afgrijzen toekijkt?
Dat van die familie is niet gezegd – het zou goed kunnen dat ze zo geïndoctrineerd zijn door het islamitisme*), dat ze het nog goedkeurden ook. Al zullen enigen van hen wel degelijk tranen hebben gelaten.
Het gebeurt nog steeds.
Ik zoek die beelden inmiddels niet meer op. Ik kan ze niet verdragen. Hoewel ik als lange roodharige witte man geen enkele schaamte ervaar bij het in huilen uitbarsten.
Mijn grote vraag is echter, bestaan er bij het IND (Immigratie- en Naturalisatiedienst) ook mannen of vrouwen die het zichzelf toestaan om in huilen uit te barsten?
Ik heb het angstige vermoeden dat het corps van ambtenaren van die dienst bestaat uit enge witte verwende hetero-mannetjes met vrouw en kind thuis. Kortom mannen die geen weet hebben van de vervolging, marteling en ophanging/flatafgooiing van mannen wiens enige ‘misdaad’ is, dat ze van een andere man hebben gehouden.
Ik heb nooit geweten wat ik ertegen zou kunnen doen als onbelangrijk individu. De nachtmerries bleven net als het schuldgevoel. Ik mag sinds 2001 gewoon trouwen in Nederland. Wel laat ook, hoewel Nederland het eerste land was dat het toestond – de christelijke oppositie was zo sterk.
Dus heb ik dat ook gedaan, al was het meer een trouwen-bij-wijze-van-statement dan een grote innerlijke behoefte om voor een stotterende dame als trouwambtenaar ‘Ja’ te mogen zeggen. Die keuze had ik al zonder papiertje gemaakt.
Aanleiding is een artikel van vandaag in de NRC over het toelaten van Oegandese vluchtelingen die op basis van hun homoseksualiteit asiel in Nederland aanvragen. Legitieme toelating met andere woorden: weg van de repressieve acties van het Oegandese regiem om homo’s te martelen en vermoorden. Het verschil met Iran is inderdaad niet groot.
Tja, zo luidt het verweer van de ambtenaren van het IND: “Wij kunnen niet verifiëren of ze ècht homo zijn….” De Oegandese vluchtelingen zouden kunnen veinzen dat ze homo zijn. Het gaat om (volgens het artikel in de NRC) tientallen Oegandezen. Gevolg: ‘Oegandezen staan nu gelijk aan leugenaars’ – aldus de kop van het artikel.
Met andere woorden: net als de “fraudeurs” in de toeslagenaffaire? Hup, we gooien de hele meute op één hoop.
Trouwens, wat maakt het uit dat er enkele tientallen tussen de mazen van de wet doorglippen? Dat gebeurt dagelijks – ook in de Nederlandse witte-boorden-cultus en dan hebben we het echt niet over ‘enkele tientallen’!
Het adagium: “Wat kan het ons schelen als ze na repatriëring gemarteld of gedood worden? Ze zoeken het maar uit, zelfs als ik een foutje maak!”
Even nog: ik heb in de afgelopen decennia vele mannen in mijn chambre d’hôtes ontvangen. Gemiddeld had ik drie (3) seconden nodig om ze bij ontvangst te determineren als homo dan wel hetero. Diezelfde tijdspanne geldt als ik door een drukke winkelstraat in Rotterdam of Amsterdam, etc. etc. loop. Binnen een paar seconden weet ik of degene die mij in de ogen kijkt homo is of niet. Dat brengt mij op de vraag: werken er bij de IND alleen maar enge witte mannen vol eigendunk, die hun vrouw en kinderen thuis weten?
Tijd voor bij voorkeur zwarte (Afrikaanse) homoseksuele medewerkers dus! Zijn die er? Of is het IND nog een bastion van 'enge...witte........'.
*) Nee, dit woord bestaat nog niet en drukt ook geen enkele afschuw uit tegen de Islam als geloof, maar wèl tegen het van zelfovertuiging doordrenkte gevoel dat deze Islam-aanhangers de wijsheid in pacht denken te hebben en daarom ongebreideld over levens van anderen mogen beschikken.
Heeft u al een beeld? De plassen bloed en de vergooide levens? De geliefde die vol afgrijzen zich zo onzichtbaar mogelijk tussen het publiek ophoudt? De familie die – hopelijk – met evenveel afgrijzen toekijkt?
Dat van die familie is niet gezegd – het zou goed kunnen dat ze zo geïndoctrineerd zijn door het islamitisme*), dat ze het nog goedkeurden ook. Al zullen enigen van hen wel degelijk tranen hebben gelaten.
Het gebeurt nog steeds.
Ik zoek die beelden inmiddels niet meer op. Ik kan ze niet verdragen. Hoewel ik als lange roodharige witte man geen enkele schaamte ervaar bij het in huilen uitbarsten.
Mijn grote vraag is echter, bestaan er bij het IND (Immigratie- en Naturalisatiedienst) ook mannen of vrouwen die het zichzelf toestaan om in huilen uit te barsten?
Ik heb het angstige vermoeden dat het corps van ambtenaren van die dienst bestaat uit enge witte verwende hetero-mannetjes met vrouw en kind thuis. Kortom mannen die geen weet hebben van de vervolging, marteling en ophanging/flatafgooiing van mannen wiens enige ‘misdaad’ is, dat ze van een andere man hebben gehouden.
Ik heb nooit geweten wat ik ertegen zou kunnen doen als onbelangrijk individu. De nachtmerries bleven net als het schuldgevoel. Ik mag sinds 2001 gewoon trouwen in Nederland. Wel laat ook, hoewel Nederland het eerste land was dat het toestond – de christelijke oppositie was zo sterk.
Dus heb ik dat ook gedaan, al was het meer een trouwen-bij-wijze-van-statement dan een grote innerlijke behoefte om voor een stotterende dame als trouwambtenaar ‘Ja’ te mogen zeggen. Die keuze had ik al zonder papiertje gemaakt.
Aanleiding is een artikel van vandaag in de NRC over het toelaten van Oegandese vluchtelingen die op basis van hun homoseksualiteit asiel in Nederland aanvragen. Legitieme toelating met andere woorden: weg van de repressieve acties van het Oegandese regiem om homo’s te martelen en vermoorden. Het verschil met Iran is inderdaad niet groot.
Tja, zo luidt het verweer van de ambtenaren van het IND: “Wij kunnen niet verifiëren of ze ècht homo zijn….” De Oegandese vluchtelingen zouden kunnen veinzen dat ze homo zijn. Het gaat om (volgens het artikel in de NRC) tientallen Oegandezen. Gevolg: ‘Oegandezen staan nu gelijk aan leugenaars’ – aldus de kop van het artikel.
Met andere woorden: net als de “fraudeurs” in de toeslagenaffaire? Hup, we gooien de hele meute op één hoop.
Trouwens, wat maakt het uit dat er enkele tientallen tussen de mazen van de wet doorglippen? Dat gebeurt dagelijks – ook in de Nederlandse witte-boorden-cultus en dan hebben we het echt niet over ‘enkele tientallen’!
Het adagium: “Wat kan het ons schelen als ze na repatriëring gemarteld of gedood worden? Ze zoeken het maar uit, zelfs als ik een foutje maak!”
Even nog: ik heb in de afgelopen decennia vele mannen in mijn chambre d’hôtes ontvangen. Gemiddeld had ik drie (3) seconden nodig om ze bij ontvangst te determineren als homo dan wel hetero. Diezelfde tijdspanne geldt als ik door een drukke winkelstraat in Rotterdam of Amsterdam, etc. etc. loop. Binnen een paar seconden weet ik of degene die mij in de ogen kijkt homo is of niet. Dat brengt mij op de vraag: werken er bij de IND alleen maar enge witte mannen vol eigendunk, die hun vrouw en kinderen thuis weten?
Tijd voor bij voorkeur zwarte (Afrikaanse) homoseksuele medewerkers dus! Zijn die er? Of is het IND nog een bastion van 'enge...witte........'.
*) Nee, dit woord bestaat nog niet en drukt ook geen enkele afschuw uit tegen de Islam als geloof, maar wèl tegen het van zelfovertuiging doordrenkte gevoel dat deze Islam-aanhangers de wijsheid in pacht denken te hebben en daarom ongebreideld over levens van anderen mogen beschikken.